میلاد پیامبرنور و رحمت

میلاد پیامبر نور و رحمت حضرت مُحَمَّدِابنِ عَبدِالله صلَّیَ اللهُ عَلَیه وَآلِهِ وَسَلَّم مبارک باد.

جـاهلیّـت ؛ عصـر بیــداد و جمود

لات و عزّی وهُبَـل خود می نمود

خانه ی عقل و خرد ویرانه بود

کعبه هم در غربت و بتخانه بود

خالق هستی برآن شد از نهان

تا که جانی تازه سازد از جهان

جبرئیل آماده و خواند الرَّحیل
شد ثنا خوان چشمه سارِ سلسبیل

شهرمکّه خوانِ اربابِ کریم

عرصه ی مهمانیِ خُلقِ عظیم

با وقوعِ انقلابی در خِرَد

یا نویدِ قُل هُوَاللَّهُ أَحَدٌ ،

ظُلمتِ هر بُتگری برچیده شد

نور رحمان توتیای دیده شد

موبدان وکاهنان نادان شدند
ساحران درکارِخود حیران شدند

نوری از نَجد و تهامه

[1] چیره گشت

چشم هر بیننده ای زآن خیره گشت

تختِ شاهان واژگون شد ناگهان
لال شد هرپادشاهی از زبان

طاقِ کسری ناگهان ازهم گسست،
چارده دندانه اش درهم شکست

ساوه خشکید و سماوه شدپُرآب

[2]
صد مَلَک مأمورِ اِیّاب و ذهاب

سَبعَه ی آتشکده

[3] خاموش گشت،
بَعدِ ده قرنی که آذرنوش

[4] گشت

موبدان آشفته خواب وخورشدند،
گاهِ رؤیا اَستر و اُشتر شدند

رانده شد ابلیس دون از آسمان،
تا که آمد خاتمِ پیغمبران(صلوات)

سرنگون شد هَربُتی در هرکجا ،
لحظه ی میلادِ آن بَـدرُالدّجی

خانه ی بِنتِ وَهَب دارُالسُّرُور
مَحبَطِ روحُ القُدُس با شوق وشور

نوری از دامانِ بانو آمنه
کرد روشن آسمان و دامنه

آمدآن پیغمبرِ آخر زمان
سروَرِ خَـلقِ زمین و آسمان

زاده شد شَمسُ الضُّحی ، بَدرُالدّجی ،
مُصطَفی، کَهفُ التُّقی، غَوثَ الوَری

این همه آیات توحیدی عیان
معجزاتِ روشنی بود آن زمان

مهربان ختم رُسُل عَبدِ خدا
خُلقِ عُظمای تمام انبیا

در اوان کودکی آن سروِ ناز،
با رکوع و سجده ای شد در نماز

آیتِ حق ، رَحمَةٌ لِّلعالَمین
شد شَفیعِ مُؤمِنات ومُؤمِنین

عالِمِ ناخوانده درسِی از کتاب ،
داد پاسخ هر سؤالی را جواب

خَرقِ عادات آن همه اِرحاصِ

[5] او
خاصِ این مولا شدو اِخلاصِ او

شرح عقلِ کُل کجا، شاعرکجاست؟
مثنوی گویِ پیمبرها خداست

عالَم از درکِ وجودش گشته مات،
عِطرِ نامش در در تَشَهُّد در صلاة

شافِعَت خواهی شود در روز ،
با علیّ و آلِ وی کُن و نشر

مهدوی این ریزه خوار خوانشان
ســر نهــاده  بــر سـرِ پیمانشان

غلامرضا مهدوی آزاد

استهبان

تبلیغات